"Op naar de jubileumvoorstellingen “Zwárt Zaod”! In 2014 kwamen we met een groepje bij elkaar om te brainstormen over 40 jaar Poespas. Er ontstonden vele enthousiaste ideeën over het maken van een jubileumvoorstelling.

We wilden iets bijzonders, echt anders dan anders, en zijn op zoek gegaan naar een nieuwe locatie. Op deze zoektocht kwamen we Wiel en Gonny Jenniskens tegen. Zij stelden hun tuincentrum beschikbaar voor onze voorstellingen in september 2017. Wat ontzettend gastvrij.

In mei 2016 zijn we gestart met improvisatierepetities. Naar aanleiding van die improvisaties ben ik In de daaropvolgende zomervakantie gaan schrijven. Het script werd enthousiast ontvangen en met veel plezier zijn we de repetities ingegaan.

Speciaal voor deze voorstellingen is de muziek gecomponeerd door Jeroen Verberkt en Jasper van Rens. Ik vind het geweldig hoe zij de juiste sfeer weten te pakken van elk muziekstuk in Zwárt Zaod. We hebben inmiddels een paar keer samen geoefend met het 8-koppig ensemble en het wordt supermooi.

Sinds we vanaf maart in het tuincentrum repeteren is daar al veel veranderd. Veel spullen uit het tuincentrum zijn in het decor verwerkt. Het stuk zelf speelt zich ook werkelijk af in een tuincentrum. Het wordt een verhaal vol fantasie en kleur, dus dat geeft ook uitdagingen voor de techniek.

Het is mooi om te zien hoe het stuk elke repetitie verder groeit. Niet alleen het spel maar ook wordt er veel handwerk verricht. Ook dat wordt samen gedaan, net als het toneelspel.

Ik vind het erg leuk om deze fantastische club mensen te mogen regisseren. Ik krijg veel energie van deze fijne groep. Een groep waarin ieder uniek is en mag zijn. Het is een goede basis om samen zo’n voorstelling te kunnen maken.

Na de zomerstop zijn we twee keer per week gaan repeteren. Nu gaat het gas er op want op 15 september is het Première! Daar kijken we met z’n allen naar uit. Maar eerst gaan we nog hard werken om voor het publiek een fantastische voorstelling te brengen met humor, fantasie, avontuur en live muziek!"

"Mijn toneeldebuut bij Poespas, was in 2015. Ik werd gevraagd voor een figurantenrol. Natuurlijk leek me dat erg leuk en zei ik meteen: Ja! Later bleek dat er enkele spelers uitgevallen waren en werd de figurantenrol een kleine rol in het stuk. Na de eerste repetitie avond was ik verkocht. Wat een mooie club mensen en ik voelde me meteen thuis. Een warm bad.

En naast de grote voorstellingen, bleek Poespas actief op het gebied van straattheater. Mijn eerste ervaring daarmee was tijdens de periode van het glazen hoes in Horst. Ik speelde een stagiaire van een Florence-Nightingale-achtige zuster. Heel spannend vond ik het! Dat directe contact met de mensen, het improviseren... Zou het aanslaan? Maar het was heel erg leuk!

In september 2015 was daar ook nog in Dok6, door Esther Jacobs geregisseerd, een groots opgezette show Project K . Een samenkomen van verschillende zang-, dans-, muziekverenigingen uit gemeenten Horst aan de Maas en en Peel en Maas en de presentatie verzorgde Poespas.

Iedere vereniging verzorgde enkele liedjes uit een musical via dans, zang of muziek. Poespas zou d.m.v. toneelspel met een knipoog, de rode draad tussen verschillende musicals zijn. Het verhaal ging over een strenge directrice van Dok6 met onder zich 2 poetsvrouwen en 2 technici. Één technicus en de directrice waren stiekem verliefd op elkaar. Een verboden liefde dus. En de poetsvrouwen (waarvan ik er een was) hadden dat al snel door en wilden die twee een handje helpen. Maar de grote droom van deze 2 dames was ook om te schitteren in een musical. Dat leverde grappige taferelen op gedurende de hele show, die uiteindelijk resulteerde in een prachtige liefdesdans tussen technicus en directrice. Het was een hele mooie ervaring waar ik met een grote glimlach aan terug denk.

Op een personeelfsfeest speelde ik nog een garderobemederwerker met wat vreemde trekjes en een zeer ongetalenteerde portretschilder, om de avond af te sluiten als een zeer luie, praatgrage poetsvrouw.

En toen Melderslo in 2016 100 jaar bestond, speelden we daar een beetje viezige toiletdames. En de volgende dag was daar de modepolitie.

Toen de beweegstraat in Hof te Berkel in Horst werd geopend, konden onze 2 zeer lenige en sportieve dames van Poespas niet ontbreken!

Poespas op straat heeft naast bovengenoemde activiteiten ook heel veel andere mooie projecten gedaan."

Donderdag 31 maart 2016, langgevelboerderij, kookeiland, koffie… Of Jeroen even alle muziek wilde schrijven voor de jubileumvoorstellingen van toneelvereniging Poespas in september 2017.

‘ Ja, dat kan wel, maar dan moet het script wel af zijn voor het einde van de vakantie.’

‘Deal!’

Zo begon het project ‘Zwárt Zaod’ voor Jeroen, inmiddels dik een jaar geleden. Jeroen: ‘Ik heb vaker dit soort projecten gedaan, bijvoorbeeld bij de Horster Revue, dus ik wist wel ongeveer wat me te wachten stond: Het script lezen en interpreteren, overleggen met de regisseuse Lisette, muziek componeren, een orkest bij elkaar zoeken, repetities plannen, repeteren, muziek bijschaven, afstemmen op het toneelspel en uiteindelijk een flinke reeks uitvoeringen. Een erg leuke klus, maar wel veel voor één persoon.’

Jeroen kwam al gauw bij Jasper uit. Het duo heeft al een aantal maffe muzikale dingen op zijn conto staan. In volgorde van normaal tot absurd: 15 jaar spelen bij Muziekvereniging St. Hubertus, 1 jaar jammen bij de Muzikantine, 30 minuten knallen op het ZOKS festival in Blerick met de band The Ventilators, 20 minuten met de Afterpartees Joekskapel XXL show (incl. ene Beppie Kraft) de Zomerparkfeesten in Venlo afsluiten, 3 minuten spelen op de Zwarte Cross en maar liefst 1 minuut spelen op nationale televisie bij Jinek. U begrijpt waarom er bij Poespas toch minstens 1 uur netto speeltijd bij uitgehouden werd, want op een gegeven moment begon de speel/reistijd verhouding richting oneindigheid te divergeren.

Jasper: ‘Toen Jeroen me vroeg, hoefde ik dus ook niet lang na te denken. Voor mij was het componeren van muziek en het leiden van repetities nieuw, maar ik zag het als een mooie kans om weer een andere tak van muziek te leren.’

Het duo ging aan de slag. Aan de hand van een script en een moodboard werd duidelijk dat er 20 muziekstukken geschreven moesten worden. De stukken werden verdeeld zodat ieder voor zichzelf op zoek kon gaan naar inspiratie. Sommige melodieën ontstonden meteen bij het lezen van het script, andere lieten wat langer op zich wachten. Uiteindelijk werden alle ideeën bij elkaar gevoegd en werden de arrangementen uitgewerkt.

Naast het schrijven van muziek, werd ook de orkestbak gevuld. Een combo aangevuld met vier blazers. Eigenlijk een combinatie van MV St. Hubertus, de Tuutekapel en carnavalsband Richtig Spiet. Het orkest bestaat uit Evie Stappers, Lieke Verberkt, Rob Thielen, Rob Geurts, Paul Verstappen, Jeroen Houwen, Jeroen en Jasper.

Jeroen en Jasper zijn het er over eens: de bandleden hebben alle verwachtingen waargemaakt en zelfs overtroffen. ‘Het is ongelooflijk hoe snel alle nummers er in zaten. Bovendien is het een supergezellige groep!’

En dat de groep enthousiast is, is ook wel duidelijk:

 Saxofoniste Evie Stappers: ‘Het leukste aan meespelen met Poespas? Het is gewoon totaal anders dan wat we gewend zijn bij de fanfare. Je hebt nu te maken met interactie tussen muziek en de toneelspelers.’

Drummer Rob Geurts sluit zich bij Evie aan: ‘Wat ik ook ruig vind, is dat het orkest ook echt live op de bühne zit. Het is dus niet van tevoren opgenomen en het publiek ziet de muziek ontstaan.'

 "Voorjaar 2010:  Ik ging naar de repetitie van de fanfare waar Huub Saris ook bij was. Hij sprak mij aan over toneel of dit niks voor mij was omdat ik ook met plezier bij het kindertoneel heb meegespeeld. Ik zei dat dat mij wel leuk leek.

Na de zomervakantie begonnen we aan het stuk Gewoon te Gek. Dit stuk ging over vier “ex gekken” die samen in een huis wonen. Hierin worden ze geholpen door therapeute Toos om terug in de maatschappij te keren.

Ik speelde een van die gekken, Bram. Bram houdt van tuinieren, alleen lukt hem dat niet altijd. De meest gekke creaties komen uit de tuin dus herkent niet iedereen ze en wordt Bram een beetje depressief.

Ik vond het een leuk stuk en leuke rol om te spelen. De tekst ging niet vanzelf maar gelukkig was Huub wel zo vriendelijk om mij daarbij te helpen.

Donderdagavond was toneelrepetitie, dinsdagavond 19:30 bij Huub.

Ik ging daarom steeds met plezier naar de repetitie. Hoe dichter bij de uitvoeringen we kwamen hoe leuker en beter het ging om niet te lachen tijdens dat ik op was. Een leuke kleine groep van acht om toneel mee te spelen waarvan er helaas twee van niet meer bij de club zitten.

Een andere medespeelster was Mieke, zij speelde Ans, de buurvrouw. Samen met haar man Daan, gespeeld door Huub, kwam zij op bezoek. Daan was goochelaar en kwam goochelen. Ans was vertegenwoordiger van plastic bakjes/tupperware en presenteerde deze aan ons.

Mieke had nog een handig klaptafeltje nodig om alle bakjes op te zetten. Helaas door Miekes enthousiasme ging het tafeltje tijdens de voorstellingen niet helemaal open zoals het hoorde.

Verder heb ik genoten van het stuk en ik geloof het publiek ook."

 “Meer dan 20 jaar geleden ben ik begonnen met toneelspelen, toen nog bij Paljas in Horst. Eerst bij de jeugd en later bij de jongeren. Toen ik 18 werd moest ik op zoek naar een nieuwe uitdaging. Als eerste Horsterse mocht ik toen bij Poespas komen spelen. Voor mij zo'n eer dat ik later maar besloten heb om mij in Hegelsom te gaan vestigen ;)

Vanaf het begin hebben we allemaal mooie, grappige en leuke voorstellingen gemaakt en heb ik mij al uit mogen leven in heel veel verschillende rollen: van domme politieagent tot Italiaanse schone en van hotelbazin in de jaren 70 tot pasgetrouwde vrouw in de jaren 50.

Sinds twee jaar mag ik nu de voorzitter zijn van dit clubje, een mooie taak om een bloeiende vereniging nog meer te laten bloeien. Ik ben er dan ook trots op dat we al een aantal jaren voor volle zalen mogen spelen, dat spelers van Poespas zich steeds vaker laten zien op straat en dat we nu met z'n alle toewerken naar een super jubileumproductie om ons 40jarig jubileum met jullie te vieren.

In die 13 jaar dat ik nu actief ben bij Poespas kijk ik op één productie toch wel met extra leuke herinneringen terug, namelijk Knettergek. Een project opgezet door de jongere garde van de vereniging en helemaal zelfstandig uitgevoerd. Van binnenhalen van provinciale subsidies, maken van promotie tot het regelen van decor, grime en techniek. Een hele zomer hebben we gerepeteerd in de oude schuur bij de ouders van Roos. Soms ging het hard tegen hard, maar gelukkig hadden we ondersteuning van Huub Saris die ons een beetje in bedwang wist te houden ;)

Met twee voorstellingen in Hegelsom en één in theater de Garage hebben we dit project afgesloten. Een vervolg heeft het nooit meer gekregen en jongeren mag ik mezelf niet meer noemen, maar ik zou het zo weer doen.”

"Mijn tweede jaar bij Poespas. Nadat ik 10 jaar toneel had gespeeld bij Paljas in Horst en ik daar met mijn 18 jaar te oud voor was geworden, heb ik me ingeschreven bij Poespas. Enthousiast gemaakt door het zien van het grote stuk Magea in t Gasthoes.

De regie lag toen in handen van Marion Pingen. Zij wist met haar strenge aanpak het beste uit de spelers te halen, je tekst kennen is natuurlijk ook een belangrijke voorwaarde om tot spelen te kunnen komen. En daarnaast was er natuurlijk ook ruimte voor gezelligheid. Zeker ook na de repetitie waar de bitterballen op tafel komen als er iemand jarig is of een ander goed excuus heeft om te trakteren.

Welke rol ik dat jaar precies had weet ik niet meer. Maar wat ik me nog heel goed kan herinneren is dat timing heel erg belangrijk was. Het was een ‘deuren open, deuren dicht’ stuk. Waarbij je precies moest zorgen dat je elkaar niet zag maar de kans daarop wel groot moest lijken. Het was achter de schermen vaak hectisch omdat het ook daar aankomt op timing. Bij de generale ging het dan ook wel een beetje mis, geluk dat het de generale is, want daar mag het ook nog mis gaan.

Na een scene moest ik zorgen dat ik op tijd door een deur vertrokken was en Gonny moest de deur dicht maken. Onze timing klopte echter niet helemaal waardoor mijn enkel nog tussen de deur zat en Gonny heel enthousiast aan het proberen was om de deur dicht te duwen. Vervolgens heb ik de generale verder gespeeld met een dikke enkel op hakken, geen comfortabele combinatie. Ik wist niet dat Gonny zo snel was, of was ik nu te traag geweest? Gelukkig duurde het nog een kleine week voordat de voorstellingen waren en kon mijn enkel aardig herstellen. Weet wel dat ik de keren daarna dat we dit stuk speelden heel snel door de deur verdwenen ben.

We zijn ondertussen aardig wat jaren veder, veel rollen mogen spelen bij de vereniging en een hoop herinneringen rijker. Nu hard aan het werk voor de jubileumproductie in september, ben benieuwd wat voor herinneringen er nog bij gaan komen.

"Hallo ik ben Truus van Ooijen , en mijn verhaal over poespas begon toen ik nog in de zaal werkte. Ik had er erg veel interesse in het spelen, en hoe er alles verliep tijdens de repetitie. In die tijd regisseerde Lisette en ze vroeg, wil je niet een klein figuranten rolletje doen net voor de pauze. Je kunt gewoon jezelf zijn en je hoeft geen tekst te leren. Want dat vond ik toen al lastig en nog steeds. Daarom heb ik ook altijd het liefste kleine rolletjes. Ik kon gewoon mezelf zij in dat stuk, want ik moest koffie rondbrengen. Maar iedere avond als het weer bijna zover was, dan gierden de zenuwen door mijn lijf als ik op moest. En als het erop zat dan dacht ik, is dat alles. Dit was in het sprookje voorbij, zo hete dat toneelstuk. Het was een superleuke ervaring. Er gingen een paar jaar overheen en op een gegeven moment kwam ik thuis te zitten en ik wou graag wat te doen hebben. Ik dacht laat ik eens bij poespas informeren of ze nog stonden te springen op mensen die geen ervaring hadden, maar wel de sprong in het diepe wilde wagen. En ja hoor, en een paar maanden later stond ik op de bühne en heb er tot op heden geen spijt van. Het is een superleuke club, met van allerlei mensen. Dit jaar bestaat de club 40 jaar en ik ben best trots op mezelf dat ik mee mag spelen in het jubileum stuk. Dus ik zou zeggen, kom allemaal in september kijken, want het wordt weer superleuk!!!!!!"

"Ik ben Ed Oudenhoven en mij is ook gevraagd om een bijdrage te leveren aan dit artikel. Ik zit sinds 2012 bij Toneelvereniging Poespas.

Hoe ben ik aan toneel gekomen? Omdat ik een hobby erbij zocht en op de site van de gemeente bij verenigingen aan het kijken was en uit kwam bij toneel, en dacht dit lijkt wel iets voor mij waar ik mijn energie wel kwijt kan. Het eerste jaar heb ik een beetje geproefd hoe het reilt en zeilt bij de vereniging. In dat jaar heb ik ook niet mee gespeeld omdat ze al met het stuk bezig waren. Dat jaar erop ben ik wel begonnen met spelen van een kleine rol. De jaren erna heb ik eigenlijk steeds een grotere rol gekregen.

Mijn doorbraak met een iets grotere rol was in het stuk Moeder wil is wet. In dit stuk speelde ik de vader die eigenlijk wel onder de plak zat bij moeder overste en beetje een sulletje was. Vader en moeder gingen op bezoek bij dochter waar van alles gebeurde. Maar uiteindelijk allemaal goed afliep. Om deze rol te spelen moeten we ook tekst leren. Dit kost me wel energie en moet bijna elke dag de tekst doorlezen. Hier zijn we ongeveer een half jaar mee bezig om het op de planken te zetten. Op donderdag zijn de repetities wat ik persoonlijk wel heel gezellig vind we zijn met een club enthousiaste mensen met veel energie en lol. Alles bij mekaar kunnen we spreken dat we een gezellige vereniging zijn waar ik me goed kan ontspannen en nog jaren door gaan."

"We schrijven najaar 2003. Ik ben 18 jaar en omdat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan, heb ik besloten om na 11 jaar in mams voetsporen te treden en zal ik vanavond, na twee jaar te hebben meegedaan aan het kindertoneel, mijn debuut maken bij de volwassen afdeling van Poespas. Helaas nog niet echt op de planken, omdat er in dit stuk geen passende rol voor me was, maar met mijn taak als souffleur en verderop in de voorstelling een kleine figurantenrol ben ik voor de eerste keer dik tevreden.

Terwijl ik me in mijn hoekje achter de coulissen voorbereid op wat er komen gaat hoor ik de zaal langzaam vollopen en het geroezemoes van het publiek steeds harder worden. En hoewel ik zelf niet letterlijk op de planken sta, bezorgt het me toch wel wat kriebels als ik hun eerste reacties mee krijg. Pal voor de bühne staat namelijk een echte doodskist....

De één vindt het helemaal niks, de volgende is juist nieuwsgierig en vraagt zich af waar deze avond op uit zal draaien en weer iemand anders weet zich er geen houding bij te geven en lacht er een beetje ongemakkelijk mee.

Maar als dan onder de klanken van Dance macabre het doek opengaat en er aan de rechterkant van het toneel een heuse hemel zichtbaar wordt waar later op de avond zelfs God in hoogsteigen persoon verschijnt, en het publiek dan ook nog getuige is van een "echte" crematieplechtigheid, wordt het al snel duidelijk: dit wordt een toneelstuk waar nog lang over nagepraat zal worden.

Ja, genoeg mooie herinneringen aan mijn eerste jaar als lid van Poespas, en natuurlijk uiteraard ook aan de verschillende voorstellingen daarna. Hopelijk mogen er daar dit bijzondere seizoen weer een heleboel bijkomen....

Graag tot ziens bij één van onze jubileumvoorstellingen komende september!"

"Ik bin Marjo van Rens genaamd en kom vaan Hôrs. Mien vriendin genaamd ‘treudel' benaderde meej of ik gin zin haij um mien fratse die ik normaal dur oet goei beej de toniël vergeniging  POESPAS woej goan gebroeke. Want ze haije doar nameluk nog figurante nûdig. Ik doch metieën det liekt meej wal vet. Ik zuij figurante goan were in ut stuk"Wanda’s bonte was”. 

Hoe toepasseluk... want aangezeen ik un echte poetsmiep bin, en doa dus ni veur hoef te oefene, waas die rol op mien lief geschreave. 

Dit waas un super ervaring veur meej en bin toen ok mar metiën lid gewoare. Ik bin best wal un onzeakere truuj en hoap nog wal wet vrijer op ut podium te kunne stoan en zoê nog wet mier ervaring op te doan in ut toniël speule. 

Dit joar heb ik un super leuke rol in os fantastische, geweldige, supervette, jubileum veurstelling. 

Dus werde geej now neeschierig dan zeuj ik zegge ....MIS DIT NEET en kom kieke."

"Donderdag 6 oktober stond ik zenuwachtig voor zaal Debije… 

3 jaar geleden speelde ik mijn eerste rol in een toneelstuk(je). Ik speelde kerstengel in de Lèvende Kèrsstâl in Horst. Erg leuk om met een gezellige groep te repeteren om 3 uitvoeringen te kunnen verzorgen. Het was ‘hemels’ om ook twee jaar terug en vorig jaar kerstengel te mogen zijn. 

Herder Maikel gaf aan bij Poespas toneel te spelen. Dat heeft me aan het denken gezet. Het hele jaar bezig zijn met toneelspelen, dat lijkt me wel wat! 

Na de kerst heb ik Poespas gemaild en afgelopen zomer kreeg ik te horen dat ik mee mag spelen met de jubileumvoorstelling. 

Op naar de eerste repetitieavond. 

Eenmaal de zaal binnengestapt waren de zenuwen snel verdwenen. Ik voelde mij meteen welkom. Wat een leuke en gemotiveerde groep mensen! Ik was meteen onder de indruk over het niveau van de spelers, de regisseuse, de sfeer in de groep, het script en mijn rol. 

Om je te kunnen inleven in een rol moet je het gevoel van gêne naast je neerleggen, op je gemak voelen is daarbij erg belangrijk. Door de fijne sfeer had ik daarvoor niet lang de tijd nodig, ik voelde me al snel op mijn gemak. Ook als mijn rol boos of uitdagend is, ik voel me veilig in de groep om mij volledig in te kunnen leven.

Ik ben trots dat ik een erg leuke en uitdagende rol mag spelen in de jubileumvoorstelling. 

Kortom, ik heb het naar mijn zin bij Poespas. Op naar de volgende 40 jaar! 

Met een lach op mijn gezicht verlaat ik zaal Debije… "

"Beste mensen van Hegelsom,

Poespas bestaat dit jaar alweer 40 jaar, maar voor poespas werd opgericht was er in Hegelsom al een toneelclub “De gezworen kameraden”. Ik, Huub Saris, heb er 1 voorstelling van gezien wat me erg boeide.

Zelf ben Ik lid geworden in 1980. Ik vergeet nooit meer het eerste stuk. Wat had ik een planken koorts. De broekspijpen rammelden aan mijn benen. In die tijd speelde Wiel en Jan van de Rijdt en Huub Janssen nog mee en niet te vergeten Jo Steeghs en Corrie van Neerven en Ria Geurts. Alle uitvoeringen heb ik gespeeld behalve “Lucies baby”.

Op de repetities wordt altijd veel gelachen, en als er niet meer gelachen wordt is het tijd van de uitvoeringen.

Enkele leuke dingen die we mee gemaakt hebben, op dat moment niet zo leuk maar wel spannend, was met de musical “Colora” toen de grote cocon in de fik vloog door het vuurwerk. Ook viel een keer het decor om en Leo Arts lag op de bank met de benen in de lucht om het tegen te houden. Dit gebeurde in het stuk “Het spaarvarken”.

Och ja, je maakt van alles mee op toneel. In het stuk het “Het tikken van de tijd” was Mieke Keizers een invalide vrouw die in een rolstoel zat maar ze bewoog steeds haar benen, de oplossing was haar benen aan de rolstoel vast binden en dan reden we met een flinke vaart over de bühne tot op het randje. Zij vond dat niet leuk maar wij wel en zij maar gillen, ze kon er niet uit. Maar zo leer je wel je benen niet te bewegen.

Ook heb ik in eenakters gespeeld en 2 keer in de Horster Revue. 2 Jaar heb ik de toneelclub van Oirlo geregisseerd en 1 jaar Meterik.

Het hoogtepunt vond ik toch wel het Jongeren toneel dat Ik regisseerde met “Knettergek”. Ook voor het kindertoneel heb ik me verschillende jaren ingezet. Met kinderen werken is best moeilijk want die hebben het altijd druk.

In de schouwburg van Venlo hebben we een eenakter opgevoerd van 10 minuten, deze heette “Handen”. Ik zat toen in de ww en had tijd genoeg om te repeteren. In “Handen” gingen mijn handen een eigen leven leiden ik had er totaal geen controle meer over. De sollicitatie brieven die ik aan het schrijven was, werden door mijn handen en pen vol gekrast. Een mandarijn die ik aan het schillen was werd tot moes aan gort geknepen. Op het laatst trokken mijn handen mij het publiek in en probeerde ze een vrouw te wurgen die begon dan ook vreselijk te gillen. Gelukkig werd ik toen weer baas over mijn handen en ben Ik een pilsje gaan drinken in de bar.

Zelf houd ik meer van toneelstukken met een lach en een traan. Maar Ik kan goed begrijpen dat de mensen als ze een avondje uit gaan liever willen lachen, want er is al genoeg ellende in de wereld, en hier doen wij het dan ook voor. In september gaan we het jubileumstuk spelen en wel op een bijzondere plaats en wel in het oude tuin centrum van de familie Jenniskens. Het wordt een leuk stuk om te lachen met een vleugje magie en romance."

40 jaar is alweer een hele tijd, en we zouden het ontzettend fijn vinden als we weer op alle avonden jullie mogen begroeten.

Bij deze voorstelling is er ook muziek en wel gecomponeerd door Jeroen Verberkt en Jasper van Rens. Alles bij alles belooft het mooie uitvoeringen te worden.

"Een heuse fietsclub, en zelfs een rondje om de kerk in de vorm van de Toer de boer, die kent Hegelsom al. Maar een fietsenzaak, en dan nog wel eentje waar naast de fietsen tussen de bedrijven door ook nog andere zaken verhandeld worden, dat was nieuw. Wás inderdaad, want de fietsenzaak van Norberth Steenwijk heeft in totaal maar drie weken bestaan, op de planken van Gemeenschapshuis Debije.

Zelf mocht ik in dit stuk, getiteld Handel, de rol van Suzi Kwartelzaad, secretaresse van Norberth en een echte roddeltante, spelen. Bemoeizuchtig, zenuwachtig en nieuwsgierig als ik was, kwam ik zelfs in een vuilcontainer terecht, maar dat betekende zeker niet dat ik me als oud vuil liet afschepen!

In tegendeel zelfs, de adviezen, tips en goede raad van mijn lifecoach Tineke zorgden ervoor dat ik een stuk steviger in mijn schoenen kwam te staan. Iets wat mijn baas, zijn vrouw en hun gezin me niet altijd in dank afnamen, maar dat terzijde.

Handel. Een stuk met een dubbele bodem, dat liet zien dat een kat in het nauw rare sprongen maakt, maar dat diezelfde kat uiteindelijk ook weer op zijn pootjes terecht komt. Een stuk dat aantoonde dat stereotiepen niet altijd zo stereotiep hoeven te zijn als ze lijken. Kortom, een stuk waarin ik mijn eerste grote rol speelde en waar ik met heel veel plezier en voldoening op terugkijk."

"Na verschillende jaren als licht en geluidstechnicus bij jeugdtoneelvereniging Paljas de techniek verzorgt te hebben werd mij in 2006 (door mijn huidige vrouw) gevraagd: zou jij niet mee willen en kunnen helpen bij de techniek van Poespas?

Aangezien ik altijd een passie heb gehad (en nog steeds heb) voor licht en geluidstechniek zei ik uiteraard meteen ‘ja’.  Daarom mocht ik in 2007 voor het eerste stuk na de grote productie Mageja het geluid verzorgen.

Voor het eerst een toneelproductie met volwassenen spelers het geluid verzorgen en timen dat was best spannend, ik had zelfs het idee dat ik het spannender vond dan al die mensen die op het podium stonden…

De techniek die maakt of breekt een voorstelling, aangezien timing heel belangrijk is bijvoorbeeld een telefoon die op het juiste moment moet gaan rinkelen een deurbel of een muziekje in starten. Gelukkig ging alles goed en ik merkte dat ik bij een club terecht was gekomen waar ik ontzettend welkom was.

Na twee jaar het geluid verzorgd te hebben begon het spelen ook te kriebelen, iedereen had op de bühne zo`n lol en ik wilde dat ook mee beleven, hoe het zou zijn om zelf in dat felle licht te staan, mijn tekst te moeten leren, het spel te ervaren en hoe kan ik er voor zorgen dat het publiek gaat lachen?"

Nu een paar jaar verder en al verschillende producties meegespeeld kan ik de licht en geluidstechniek maar niet loslaten, daarom mag ik me bezig houden met de voorbereidingen voor de techniek van de komende grote productie en ik kan jullie beloven dat deze spectaculairder wordt dan dat het ooit is geweest."

"Ik ben in 1976 in Hegelsom komen wonen en ik weet nog dat Harrie Wijsman, een van de oprichters van Poespas, toen bij mij kwam en vertelde dat ze in Hegelsom een toneelvereniging gingen oprichten en of ik zin had om erbij te komen. Mijn eerste reactie was oh dat durf ik niet om op de planken te staan. Maar ik heb me toch aangemeld. Ik dacht dan leer ik ook mensen kennen als nieuwkomer. En nu 40 jaar later ben ik er nog steeds bij.

Het eerste stuk dat we op 9 en 11 december in 1977 speelde heette Poespas en ik had daarin de rol van Josefine Broedel. Vandaar de naam toneelvereniging Poespas.

We hielden tijdens de jaarlijkse toneeluitvoeringen ook een tombola en de hoofdprijs was toen een leren poef, de zogenaamde Poespaspoef.

Er is veel gebeurd in de afgelopen 40 jaar, teveel om op te noemen. Ik heb in avondvullende stukken en eenakters diverse rollen gespeeld o.a. eigenares van een bordeel, verpleegster, vrolijk dement omaatje, carrière vrouw, maatschappelijk werkster, souffleur, een moeder in een rolstoel, de vrouw van een vliegtuigbouwer etc. etc..

Het stuk dat ik nooit zal vergeten is "Te koop boerderij", gespeeld in 1992. Ik speelde daarin een oma en had toen een tasje in mijn hand en was zo kwaad dat ik Jonkheer Pierre, gespeeld door Hay Hermans, op een gegeven moment met mijn tasje raakte tegen zijn....... Hij wankelde een beetje en is gelukkig niet in elkaar gezakt maar het was voor mij wel schrikken. Ik zie Ria Geurts en de anderen nog staan hoe ze hun lach amper konden inhouden. Tijdens de tweede uitvoering lette ik goed op dat dit niet meer zou gebeuren maar toen sloeg ik per ongeluk de bril van opa, gespeeld door Leo Arts, van zijn gezicht. Dus dat was weer de lach inhouden.

Daarnaast heb ik met Poespas ook diverse keren meegedaan aan de zittingsavonden tijdens carnaval in Hegelsom, o.a. de muppetshow en ook heb ik samen met Ria Geurts en John Lemmen opgetreden.

Samen met enkele andere leden heb ik in 1985 het kindertoneel opgericht. Het eerste stuk heette origineel "Robots" dat gewijzigd werd in " Schoolreisje in het jaar 2015" en er hadden zich maar liefs 40 kinderen aangemeld om mee te spelen! Het kindertoneel was geweldig om te doen omdat kinderen zo puur zijn in hun spel en beleving. Het was ook een succes voor de penningmeester. We speelden niet alleen in Hegelsom maar ook in het Gasthoes met volle zalen. Toen het kindertoneel 10 jaar bestond hebben we een grote productie "Colora Colora" gedaan samen met de volwassen toneelspelers waarmee we zelfs in de schouwburg in Venray opgetreden hebben.

Het 10-jarig jubileumstuk, voor het eerst met zang en muziek, heette "Het Spaarvarken" opgevoerd in Hegelsom. De andere jubileumproducties waren "Extase" en "Mageja" . Hiermee hebben we in het Gasthoes opgetreden. Al deze uitvoeringen waren geweldig om mee te maken. Ik heb me altijd verbaasd hoe een kleine vereniging zoiets groots kon neerzetten. Maar met zo’n enthousiaste groep kon dat, niets was te veel.

Ik heb met plezier al veel stukken gespeeld bij Poespas maar een half uur voor aanvang moest ik toch altijd naar het toilet om te kokhalzen. Na een Jagermeister en na de eerste stappen op het toneel waren alle spanningen weg.

Ons 40-jarig jubileumstuk gaat echt knallen en ik heb er weer heel veel zin in."

"Ook mij werd gevraagd een stukje te schrijven over mijn jaren bij Poespas.

In april 1995 zijn wij in Hegelsom komen wonen. Als nieuweling in het dorp is het even zoeken, hoe je contacten kunt gaan leggen. Onze kinderen, Koen en Dirk, gingen op een bepaald moment bij het kindertoneel van Poespas. Daar ontdekte ik dat dit een heel leuke groep mensen was om mee samen te werken.

Poespas vroeg op een gegeven moment mensen voor hand-en-spandiensten of een eventuele bestuurstaak. Ik heb toen geen moment geaarzeld en me aangemeld. Ik kwam in een warm bad en voelde me meteen thuis. Dit was in 2000.

Sinds die tijd ben ik penningmeester van deze club en nog altijd met veel plezier. Ik heb intussen veel mensen zien gaan ,maar gelukkig ook nieuwe mensen zien komen. Met name jonge mensen vinden het leuk om Poespas te versterken. Zo zal toneel nog jaren blijven bestaan.

In 2002 hebben we als Poespas in het Gasthoes in Horst X-tase op de planken gezet. Er werd me gevraagd of ik mee wilde spelen. Dit is dus iets, wat ik niet snel zal gaan doen. Maar er was een zanggroepje nodig en daar ben ik toen wel ingestapt. Wel met de opmerking, dat ik alleen op de achtergrond wilde zingen. Volgens Marie-Anne Mittelmeijer was dit het geval. Maar wat schetste mijn verbazing, toen we eenmaal in decor gingen repeteren ,bleek dat de openingsscene, een lied was en we als zanggroep nog geen meter van de mensen op de eerste rij stonden. Dat was schrikken voor mij, maar na de première voelde ik me toch al wat beter op mijn gemak.

Ik heb hier dan ook enorm van genoten, en toen we in 2005 nogmaals naar het Gasthoes gingen, om Mageja op de planken te zetten, werd ik gevraagd om weer mee te zingen. Het heb toen ook meteen ja op gezegd, want het geeft toch een kick om met zijn allen zo’n geweldige producties neer te zetten.

Maar bij deze twee “rollen” zal het voor mij ook blijven. Ik zal nooit toneel gaan spelen, hoe leuk dit ook lijkt, maar niet voor mij. Ik vind het ontzettend leuk om achter de schermen de dingen mee te regelen, en vanuit een donker hoekje achter in de zaal, toe te kijken en te genieten.

Ook dit jaar gaan we voor een andere locatie, met weer veel uitdaging. Ik wens alle spelers en iedereen die een steentje bijdraagt,dan ook heel succes."

"Toen het doek open ging, schrok ik toch wel een beetje. Alle repetities hadden in Zaal Debije plaatsgevonden en ik was erg ingespeeld op de grootte van de bühne in Hegelsom. Dat we de eerste voorstelling, mijn debuut bij Poespas, in de schouwburg van Venray uitvoerden, was een erg mooi begin van mijn ‘toneelcarrière’. Beetje jammer dat het qua timen niet goed lukte op het grote podium van de schouwburg. Ook de hoeveelheid zenuwen kon ik nauwelijks aan en hierdoor gooide ik de beker, waar ik ‘zogenaamd’ uit moest drinken, maar over mijn hele gezicht heen. Mooie avond, ik zal het nooit meer vergeten.

Ondertussen zijn we 10 jaar verder. Ik werd lid van Poespas in 2007. Tijdens de Horster Revue van dat jaar, ontmoette ik Huub Saris. Tot die dag had ik nog nooit van hem gehoord. Snel besefte ik dat ik Hegelsoms grootste acteur niet kende. Een schaamte. Gelukkig vergaf hij het mij en vroeg me of ik bij Poespas wilde komen. In 2008 speelde ik hier mijn eerste voorstelling; in de schouwburg van Venray dus. Sinds die tijd is er veel gebeurd.

Een van de hoogtepunten was het stuk ‘Leve de Koningin’. Hier speelde ik Boris. Een lompe zak die, los van een gebrek aan intelligentie, ook nog eens stotterde. Het was de leukste rol die ik ooit heb gespeeld. Mijn ouders (mijn echte ouders) kregen van verschillende bezoekers te horen dat ze het knap vonden dat hun zoon, ondanks zijn stotteren, toch nog op durfde te treden. Een jaar erna werd ik zelfs benaderd met de vraag hoe ik van mijn stotteren was afgekomen.

Ook het jongerenstuk dat we in 2009 op de planken hebben gezet, zal ik nooit vergeten. Ik was een vervelende verpleger die niet omkeek naar zijn patiënten. Tijdens een optreden voor Dichterbij werd ik uitgescholden. Toen de bezoekster doorhad dat het maar een toneelstuk was, omhelsde ze me na de voorstelling en bood haar excuses aan door te knuffelen……. Mooie herinneringen.

Belangrijkste is en blijft dat ik me thuis voel bij deze vereniging. Het doet me goed dat nieuwe leden dit ook opmerken. Ze voelen zich snel op hun gemak. Ik vind dat erg mooi; vooral omdat Poespas erg divers is (in geslacht, leeftijd, type en herkomst).

In september bestaan we 40 jaar en vieren we dit met een bijzondere voorstelling in het oude tuincentrum van de familie Jenniskens. Geej komt toch ok?"

"Al een tijdje had ik me bedacht dat ik mijn podiumervaring wilde gaan uitbreiden met toneelspel. Zingen is mijn passie en mijn leven, maar ik merkte dat ik toe was aan een nieuwe uitdaging.

Toen (tante) Truus mij vroeg of ik interesse had om eens te komen kijken bij poespas, of dat iets voor mij was, heb ik dus ook snel genoeg ja gezegd. Meteen al bij de eerste avond voelde ik me welkom en prettig op mijn gemak. Men vroeg wat ik kwam doen, toen ik vertelde dat ik graag wilde gaan onderzoeken of toneel iets voor mij was en daarom graag eens mee kwam draaien werd er meteen enthousiast gereageerd met ‘Welkom bij de club”, heerlijk!

Meteen ook mocht ik de week erna al meekomen naar de workshop “belevingstheater”. Dat was wel even een sprong in het diepe voor mij, tussen al die ervaren spelers je eigen ding doen, phoe in het begin vond ik het wel spannend. Al snel viel deze spanning weg en wat een plezier hebben we beleefd en veel geleerd. Ik merkte dat ik het erg leuk vond om zo bezig te zijn en voelde mezelf wederom erg op mijn gemak binnen de groep.

Mijn start binnen poespas was dus als een warm bad. Op dit moment heb ik zelf een kleine rol gekregen en ben in de wolken met deze rol. Ik kijk met heel veel plezier uit naar de voorstellingen en ben heel benieuwd wat mijn familie en vrienden van mijn toneel debuut gaan vinden. En dan mag ik dat ook nog eens doen in het jubileumjaar van poespas.

Wat een mooie, warme en gezellige club is dit. Heel prettig hoe je als “de nieuwe” wordt ontvangen, meteen mee mag draaien binnen de club. Wie of wat je ook bent, iedereen is uniek en mag zijn zoals hij/zij is. Dat vind ik één van de mooiste dingen binnen deze club, oprechte interesse naar elkaar, meegaand, rekening houdend en vooral ook veel lol en plezier met elkaar beleven dat zijn toe wel echt kernwoorden als ik aan poespas denk, zoals ik deze club tot nu toe heb mogen leren kennen.

Chapeau en ik hoop op nog vele mooie jaren samen!"

"De wraak van de Pyrra. Die titel zal de meesten van u waarschijnlijk niks zeggen, maar als ik verklap dat dit de werktitel was van het succesvolle jubileumstuk Colora Colora, gaat er ongetwijfeld bij velen wel een belletje rinkelen.

Colora Colora, een futuristisch muziek-toneelstuk, dat ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van het kinder- en jeugdtoneel van Poespas in totaal 8 keer werd opgevoerd in het voorjaar van 1996.

Een bijzonder kleurrijke productie, niet alleen vanwege de vele bonte buitenaardse kostuums en de geheel in stijl aangeklede touringcar waarmee de tournee langs de culturele centra en schouwburgen (in Horst, Sevenum, Blerick, Venlo en Venray) werd gemaakt, maar vooral dankzij de gevarieerde spelersgroep van diverse leeftijden en pluimage.

Zelf speelde ik mevrouw Jansen, de huishoudster van de professor die samen met de ruimtevaarders Bob en Flip op ruimtereis gaat, op zoek naar buitenaards leven. Jammer genoeg krijgt het ruimteschip onderweg motorpech en stort neer op de planeet Colora. Na veel avonturen en omzwervingen draaide het er uiteindelijk op uit dat mijn leven in vrijheid opgeofferd moest worden om het leven van Colora en de Cloortjes te kunnen redden. Helaas gebeurde dat tijdens de laatste voorstelling in de Venrayse Beejekurf bijna echt....

Tijdens deze opoffering werden er naast me namelijk vuurpijlen afgestoken. Deze stonden per ongeluk iets te dicht bij de juten cocon achter me, waardoor die door de rondspringende vonken vlam vatte. De voorstelling werd onmiddellijk onderbroken en gelukkig kon door kordaat optreden van mijn medespelers voorkomen worden dat de brand zich verder uitbreidde. Alles liep uiteindelijk met een sisser af, maar uiteraard was dit wel een ervaring die ik mijn leven lang niet zal vergeten, en waaruit maar weer eens bleek dat Poespas soms letterlijk vlamt en zodanig speelt dat de vonken er vanaf vliegen...."

"Een mooie manier om als nieuweling een dorp en haar inwoners te leren kennen is door je aan te sluiten bij een vereniging. Aangezien toneel spelen mij altijd al leuk leek, was de keuze dan ook snel gemaakt om lid te worden van Poespas. Lisette Leenders zou voor het tweede jaar regisseren, het eerste toneelstuk dat ze geregisseerd had was erg leuk, dus ik had er erg veel zin in.

Het toneelstuk dat we in mijn eerste jaar zouden gaan spelen werd Bajesbonje, zoals de titel al doet vermoeden een stuk dat zich afspeelt in de gevangenis. Om een rolverdeling te kunnen maken wilde de regisseuse graag weten wat voor een rol iedereen wilde hebben. Met niet meer toneelervaring dan de schoolmusical in groep 8 vond ik een kleine rol wel prima. Eerst maar eens kijken of het wel echt iets voor mij is, of de tekst die je moet leren wel blijft hangen, of je de persoon die je speelt wel geloofwaardig neer kunt zetten, kortom ik vond het al lang leuk om iets te doen. Toen na een paar weken de rolverdeling bekend werd, moest ik toch wel even slikken. De rol die ik kreeg was die van een chique dame die opgepakt werd en het uiteraard helemaal niet eens was met een verblijf in de gevangenis. Hoewel de hoeveelheid tekst bij deze rol wel mee viel, stond ik maar liefst 6 pagina’s van het hele tekstboek niet op het toneel, de rest allemaal wel. Met lichte paniek bedacht ik me dus dat dit zou betekenen dat je niet nog snel even kunt kijken wat je eerste zin ook alweer is als je op moet en dat je ook moet blijven spelen als je geen tekst hebt. Met veel oefenen groei ik langzaam aan steeds meer in mijn rol. Het kost wat tijd voordat ik mezelf durf los te laten en echt in de huid durf te kruipen van die chique dame.

Na vele avonden repeteren, het zoeken van de juiste kleding, verschillende aanwijzingen van de regisseuse, het in elkaar zetten van het decor, het krijgen van tips van de ervaren spelers en het rond brengen van de flyers is het bijna zover…de uitvoeringen. Eerst nog even bij min 5 graden een filmpje opnemen over wat er vooraf zou zijn gegaan aan het toneelstuk. Midden in het centrum van Horst, met een echt politiebusje en figuranten verkleed als agenten gearresteerd worden. Wat was het koud in mijn panty en zomerjurkje, wat hebben we gelachen en wat hadden we een bekijks van al het winkelend publiek dat daar nietsvermoedend rond liep.

Hoewel ik het niet verwacht had, waren de zenuwen thuis gebleven. 4 uitverkochte avonden hebben we gespeeld en ik kan wel zeggen dat het echt heel erg leuk was. Maanden hebben we naar de voorstellingen toe gewerkt en het geeft dan ook veel voldoening om ze voor een volle zaal te kunnen spelen.

Het leuke aan toneel is voor mij dat je iedere keer weer een andere rol kunt spelen. Hoewel de ene rol veel dichter bij jezelf staat dan de andere, is het telkens weer een uitdaging om het personage zo overtuigend mogelijk neer te zetten. In de afgelopen jaren ben ik een chique dame (bajesbonje), een “spring in het veld” dochter (moeders wil is wet), een hoer (Wanda’s bonte was) en een brutale puberdochter (handel) geweest. De leukste rol vond ik die van brutale puberdochter. Dit was een rol die goed voelde om te spelen en waarin ik me goed in kon leven. Daarnaast was het leuk dat we daarin mijn zwangerschap konden verwerken. Het is achteraf dan ook wel erg grappig om terug te horen dat we mijn buik zo goed gemaakt hadden dat hij net echt leek en dat ik goed zwanger gespeeld had.

Mijn rol van komend stuk houd ik nog even voor mezelf. Wat ik wel met jullie wil delen is dat ik erg veel zin heb in de jubileumvoorstellingen en dat het een bijzonder toneelstuk op een bijzondere locatie gaat worden. Tot in september bij één van de voorstellingen!!"